We schrijven zondagmorgen 27 augustus negen uur als de bus van Martinus Tours het parkeerterrein van de Windmolen opdraait. Nu is het tweede meer waar dan het eerste. Want het moment van schrijven is daags na deze lange, zonnige, warme, zware maar beestachtig gezellige zondag en ook dit doet de waarheid niet geheel eer aan, want het is niet schrijven maar tikken op de klaptob!
Aan het stuur Mister Martinus Leerentveld, geassisteerd door zijn strenge edoch rechtvaardige Willie, eigenaren van dit betrouwbare en degelijke familie busbedrijf uit Waverveen.

PR heeft deze dag de assistentie ingeroepen van zijn inmiddels niet meer zo korte petekind Sietse. Sietse wil graag ervaring opdoen met het schieten van plaatjes en is daarbij ook nog eens een onvervalst gezelligheidsbeest. En waar kun je dat dan het beste doen? Natuurlijk bij een optreden van de gezelligste vereniging van Nederland, bij onze zuiderburen, zijnde de grootste patatkraam ter wereld op de grens van Nederland en Frankrijk en dan aan de zijde van hoofdplaatjesmaker (hij kan de ‘r’ slecht zeggen) PR.

De navigatie staat deze dag ingesteld op café annex feestzaal St. Amand aan de Kerkstraat 416 in het Belgische Blankenberge alwaar we met de Show- & Marchingband ons beste muzikale beentje weer gaan voorzetten tijdens het zomerseizoen afsluitende bloemencorso. Het thema dit jaar: beestenboel, met muziek, praalwagens en dansgroepen in dat thema. En omdat we beestachtig goed zijn is dit thema ons op het lijf geschreven.

Over de reis kunnen we kort zijn, maar gelijk de reis doen we dat niet. Volgens PR was het maar een hoekie van zo’n 155 km dat toch in een kleine 2 uur te doen moet zijn, maar de Navman van vrouw Martinus, Willie, waarschuwde gelijk dat dit wat aan de optimistische kant was omdat de afstand niet 155 km kort, maar een kleine 270 km lang is en de duur van de reis, gelet op de vanwege de wetgever opgelegde snelheidsbeperking voor bussen, weleens tegen de 4 uur zou kunnen zijn. Nu is PR in de loop der jaren met VIOS toch een aardig ervaren wereldreiziger geworden, maar deze keer had de Navman van Willie het bij het rechte eind. PR moet ergens in zijn digitale wereld het pad bijster dan wel de weg kwijt zijn geraakt.

Normaal tikken we dan hier dat de reis zonder noemenswaardige incidenten en oponthoud plaats had, maar op deze 27^ste augustus was dit niet geheel het geval. Dankzij het attent rijden van en kordaat remmen door onze stuurman Martien werd de bus voor een zich, vanwege overmatig mobiel telefoongebruik van in Ferrari en Porsche gehulde wegpiraten, plots vormende file op tijd tot stilstand gebracht en hoorde PR en zijn medereizigers een nu al bij leven legendarische kreet van achteruit de bus: ‘oh, mijn make-up’!
Na enig oponthoud als gevolg van deze file, de diverse versnaperingen die door die en gene werden uitgedeeld, het PR-Boukje moment waarbij PR roept: ‘hey Boukje’, zij vervolgens in een geconditioneerde reflex opkijkt en PR zijn camera afdrukt, het ingehaald worden door de ‘Rollatory’ bus met ‘jongeren van toen’ én de oproep van kunstminnende Wim om bij de rotonde bij entree van Blankenberge vooral op de daar aanwezige ‘borst’ beelden te letten verliep de reis verder rustig, niet in het minst omdat het mannelijke geslacht vanaf Wims oproep enkel en alleen nog in gepast stilzwijgen reikhalzend uitkeek naar de aanblik van dit langs de weg gepositioneerde vrouwelijke schoon. Hoewel rustig, dan hebben we het natuurlijk niet over de sound ‘bar’ en het ‘terras’ van de ‘ouderen van de toekomst’ op en nabij de achterbank van de bus.

Om vijf voor één uur parkeerde Martien zijn bus voor het omkleedadres en lieten we, desgevraagd door onze manager – annex tambour-maître – annex voorzitter etc. John, het café links liggen om ons met onze spullen door het daar rechts aanwezige steegje te begeven naar de achtergelegen voor Belgische begrippen riante feestzaal teneinde ons daar als een haas om te kleden in casu in gereedheid te brengen voor de, naar later zou blijken, tocht der tochten. Dit alles niet voordat Irene nog even gemeld had dat de ‘ouderen van de toekomst’ er achterin de bus een beetje een popcorn zooitje van gemaakt hadden en Willie beloofde de stofzuiger voor ze klaar te zetten. Een oefening waar Irene de rest van haar aanstaande huwelijkse leven nog veel gemak van zal hebben.

Na omgekleed te zijn en het spelden van de #PrinsBernardCultuurfondsanjercorsages, werd er achter de feestzaal nog even warm geblazen, hoewel menig niet ingewijde zich zal hebben afgevraagd of dat bij deze (uniform) pak hem beet 25 graden in de schaduw wel nodig zo niet verstandig was. Maar nadat een ieder gelijk gestemd was propte het hele gezelschap zich nu in tegengestelde richting door de eerder genoemde steeg, nu ter linkerzijde van het café, naar de openbare weg om aldaar aangekomen met stille trom via het trottoir in ganzenpas naar positie 22 in de optocht te wandelen. Na de afzetting van de opstelruimte werd de ganzenpas in formatie gezet door onze maître met de (te) vele bijbanen en werd al musicerend na verloop van tijd positie nummer 22 midden tussen de vis(sen)kar en het adderengebroed bereikt. Gelukkig zat er op beide wagens een stevige geluidsinstallatie, want anders zou de middag mogelijk te weinig uitdaging voor ons hebben. En even gelukkig was er goed contact tussen beide wagens en onze maître zodat gaande weg een ieder goed tot zijn recht kon komen.

Om goed half drie trok dit carnaval des animaux zich op gang en begon het waarlijk prachtige corso. Voor beelden verwijs ik graag naar de foto’s (elders) op deze website. We liepen geheel in de geest van het thema regelmatig slangetjes en zo nu en dan in ganzenpas. Gelukkig sloeg de kudde nimmer op hol, zodat alles redelijk normaal en soms zelfs schoorvoetend was bij te benen. En mensen wat was het druk. Eerst door het centrum en na een paar kilometer de Zeedijk (normaal woord voor boulevard) op, over en wederom na een paar kilometer weer af. Het publiek stond aan de hele route aan weerzijden minimaal twee en op veel plaatsen wel tot zes rijen dik. De organisatie hield rekening met honderd- tot honderdvijftigduizend bezoekers. PR denkt dat de organisatie nog wat aan de krappe zat met zijn schatting en er deze middag makkelijk het kwartmiljoen werd aangetikt. En wat geven zoveel mensen toch veel warmte af. Het was heet en lang lood zwaar. Niet alleen voor de in stemmig paarsblauw gehulde en de hele weg met sjako goedgemutste muzikanten. Ook de begeleiding had het in hun warmte absorberende zwarte kleding af en toe te kwaad. Hier en daar moesten wat jong- en ook oudgedienden al dan niet tijdelijk uitstappen. En zelfs Sietse en PR moesten er als waterhalers en –dragers aan te pas komen om de nimmer aflatende dorst te kunnen lessen. Al met al duurde de zinderende tocht drie en een half uur en was deze volgens de stappenteller van PR meer dan tienduizendpassen en daarmee acht kilometer lang.
PR heeft diep respect voor deze bovenmenselijk inspanning en prestatie, nimmer aflatende muzikale kwaliteit en het doorzettingsvermogen van een ieder. Als PR een petje gehad had, had hij deze vele malen afgenomen.

Gelukkig was Martinus ons halverwege de terugweg tegemoet gekomen, zodat deze niet geheel te zweetvoet behoefde te worden afgelegd. Bij het café terug aangekomen kreeg een ieder een consumptiebon, lieten we het café eerst weer links liggen en kon het aftuigen en –schminken beginnen. Na wat van Amand gedronken te hebben werd de bus weer vakkundig ingeladen en stapten we in het keurig schoon gezogen passagiersgedeelte. Irene is de godin van de vrede en deze werd met deze schoonmaakactie dan ook bewaard. De bus werd gestart, de kortste route naar de McDonalds werd in de Navman gezet en de terugreis werd aangevangen, echter niet voordat de mobiel van weddingplanner Eline spreekwoordelijk boven water was gebracht. Het kleinood werd uiteindelijk na enig bellen gevonden in de broekzak van het uniform dat het diepst in de krochten van het laadruim lag weggeborgen. Het had erger gekund, maar gelukkig waren er dus de krochten die hun buit prijsgaven.

In de korte rit naar de Mac, wist onze weddingplanner alles in kannen en kruiken te krijgen voor het showbizz huwelijk van de eeuw van Max en zus Irene. Dat wil zeggen niet de zus van Max, want die is er niet voor zover we weten, maar de zus van Eline. In geen tijd werd de plek van het huwelijksaanzoek besproken (met dank aan de heer Donalds), werd in ondertrouw gegaan (de rest zou later volgen), werd een sluier geritseld van een plastic afvalzakje, werd een bruidsboeket gefabriceerd van anjercorsages die de tocht der tochten hadden overleefd, werd een fotograaf ingehuurd voor een portie McNuggets (de factuur volgt) en werd nestor Piet bereid gevonden als onbezoldigd ambtenaar van de burgerlijke stand op te treden. Of een optreden van acht kilometer al niet genoeg was. Het eten tijdens het vrijgezellenfeest was rijkelijk met big Mac’s, Belgische Franse frietjes, Mcflurry’s en oversized in het land der cola’s zijn de boeren koning.
Terug in de bus werd nog geregeld dat pa Van Steijn (geen familie van de muzikaal begeleider van wijlen Tom ‘Doris’ Manders: Cornelis Gerardus Hendricus Steijn, beter bekend als Cor Steyn) zijn dochter zou weggeven aan aanstaande echtgenoot Max. Zo geregeld zo gedaan. Om precies half tien werd het huwelijk voltrokken en bezegeld met originele Haribo ringen en innige kus. Het traditie getrouw door bruid over de schouder geworpen bruidsboeket werd, hoe kan het ook eigenlijk anders, gevangen door schoonmoeder Conny ‘Fly now’ van Vliet. Waar jaren twirl-opleiding en -uitvoering al niet goed voor zijn. Daarna barstte het feestgedruis pas echt los en was het van ‘links naar recht’ nog lang onrustig op het ‘terras’.

Gelukkig waren daar Willie, die de terugreis stuurde, en Martinus die ons, af en toe meewarig het hoofd schuddend en tegelijk koel houdend, veilig in en om files naar onze thuisbasis aan de Windmolen vervoerden alwaar wij, door het uitlopen van de optocht en de vertragende files, net niet kort, maar een klein half uur voor middernacht aankwamen. PR moet bekennen dat hij niet heeft geholpen de bus leeg te ruimen, maar heeft daarvoor het excuus dat hij zijn petekind, die de dag van zijn leven heeft gehad, weer thuis moest brengen bij zijn moeder, zus van zijn vrouw en daarmee tevens zijn schone zus.
PR weet dus niet of het in De Notenkraker nog lang, wellicht tot aan het krieken van de dag en het kraaien van de haan, onrustig was en of er mensen zijn die te laat thuis waren om nog de wekker te kunnen zetten voor school of werk. Voor velen een weet en voor PR dus de vraag. Om half één legde PR zijn beestachtig moede maar uiterst voldane hoofd te rusten en schoof hij aan achter de gebreide broek van vrouwlief. Hij was bij schaap 2 al in dromenland. Geen nachtmerrie deze nacht, slechts zoete dromen…

PR