Op 25 september liepen we mee in de Blankaartstoet in het Belgische Woumen. Voor de taalpuristen onder ons, dat spreek je uit als woːmə(n) en met dat bedoel ik dus de plaats en niet de stoet. Buienradar voorspelde niet veel goeds en de weg was lang om daar in Woumen te geraken.

Een optreden dat opkwam als het spreekwoordelijke k*kken. Een niet nader te noemen korps had op het laatste moment afgezegd waarop William van Leeuwen, van het niet gelijknamige Tholens organisatiebureau ‘SPH int. music artists and events’, zich ten einde raad wendde tot onze manager alias tambour-maître John. Zo werd letterlijk te elfder ure een optreden toegevoegd aan onze toch al rijkelijk gevulde orderportefeuille van de laatste weken.

Nu gaat het gerucht, zelfs doorgedrongen tot bij de speaker in het op drie en een half uur busreizen gelegen Woumen, dat VIOS pas op vrijdagavond laat benaderd was voor dit reusachtige optreden. Feit was in ieder geval wel dat het tot deze bewuste vrijdagavondlaat duurde alvorens een busmaatschappij beschikbaar kwam om deze ‘zeven mijlsreis’ naar onze zuiderburen met ons te maken. Een en ander had wel tot gevolg dat de bus in plaats van zondagmorgen half tien pas nagenoeg te elfder ure arriveerde om ons van de Notenkraker te verplaatsen naar de eerder genoemde wereldstad in het zuiden van België. Voordeel was wel weer dat een, en we noemen geen namen, schuiftrombone- en dito baritonspeler niet zoals te doen gebruikelijk pas bij het scheiden van de markt arriveerden om zich mee te laten vervoeren. Je hebt er overigens geen ID van wat er allemaal bij komt kijken om onze jeugd en sommige ouderen met de juiste papieren op de bus te laten stappen. Maar ja, waar heb je op zo’n dag anders ouders of partner voor 😉

De reis ging voorspoedig en vloog door het hoge gezelligheidsgehalte in de bus voorbij, evenals de geliefde pleisterplek Hazeldonk op de grens met onze zuiderburen. Dit tot groot verdriet van onze Mc-minnende jeugd in het algemeen en Boukje in het bijzonder.

Flink na te elfder ure, maar ruim op tijd arriveerden we bij een gymzaal, annex gemeenschapshuis, annex kerk, annex multifunctioneel duizenddingen gebouw naast een basisschool aan de Woumenstraat. De lucht van de toiletten was als vanouds te harden door slechts door de mond in en uit te ademen, maar dat mocht de pret niet ‘drukken’. Als je moet dan ga je! Er was voldoende tijd voor wat ontspannende warming-up op het speelveld naast ons omkleedadres. Er werd naar harte lust gevoetbald, radgeslagen, gewipt, -gleden en -klommen en het werd als uitdaging gezien en ervaren om met zovelen mogelijk tegelijk gebruik te maken van de kabelbaan. Ik kan me overigens uit een grijsveleden herinneren dat een po(o)tje voetbal vooruitlopend op een optreden een niet nader te noemen sousspeler vanwege een daarmee opgelopen enkelblessure uit de straatparade hield. Gelukkig is onze huidige jeugd soepeler in de gewrichten en enkelbanden en bleef alles en een ieder heel. Na het omkleden, waarbij Boukjes haar in wereldrecordtijd in knot, ook wel donut genoemd, onder de Sjako verdween, was het tijd om te stemmen en eerst gescheiden en later gezamenlijk nu muzikaal op te warmen.

Om kwart voor drie gingen we richting startpunt van de optocht en na enig oefenen met wachten vertrok de stoet in omgekeerde volgorde om zich in een langgerekt lint door Woumen een weg te banen naar en over het feestelijke taptoeterrein. Zoals bij onze zuiderburen te doen gebruikelijk ging dit weer met de nodige horten en stoten. Deze vingen we kundig als altijd op met show en place hetgeen het in drommen langs de kanten van de weg opgehoopte publiek duidelijk waardeerde.

Na met de ogen knipperend het feestelijke taptoeterrein gepasseerd te zijn werden we met enige omweg gedirigeerd naar de plek waar we op ons finaleoptreden moesten wachten. Daarbij passeerden we de begraafplaats van de kerk op de kop van het feestterrein alwaar onze maître uit piëteit met de aldaar zwijgzame meerderheid onze muzikanten ook het, zij minder definitieve, zwijgen oplegde. Dit ontging een sousspeler, van wie we de naam geheim houden, even. Zijn solo stierf uiteindelijk in schoonheid zullen we maar zeggen.

Na de (on)nodige tijd doelloos rondgehangen, -gezeten en -gelegen te hebben, waarbij Sam om de tijd te doden zowat elk slagwerkinstrument heeft omgehangen en uitgeprobeerd, waren we als voorlaatste aan de beurt om op het internationale taptoeterrein ons kunnen te tonen. Het bleef echter bij ten gehore brengen omdat het taptoeterrein overeenkomstig de grootte van deze wereldstad veel te klein was om het ene voor het andere been te zetten laat staan onze Past & Presentshow tot uitvoering te brengen. Desalniettemin werden we meerdere malen door de speaker de hemel in geprezen en veelvoudig als showband uit Amsterdam bedankt voor onze invalbeurt. Met het ‘Laat me’ verlieten we onder luid applaus het taptoeterrein met een, voor mij wel en de muzikanten niet verrassende, vocale front en public.

Restte het in de overvolle feesttent ‘verzilveren’ van de gekregen consumptiebonnen en het nuttigen van de aldus verkregen drink- en etenswaren. Voldoende om de twee en half uur tussen omkleden voor vertrek en aankomst bij de McDonalds in Hazeldonk niet van het spreekwoordelijk houtje te gaan. En ja Sam, het duurde dus 5 keer een half uur voordat we ter bestemder plekke waren.

Na een half uurtje opgestoken te hebben, waarbij een markant verschil tussen de digitaal vaardige en daarmee sneller bediende jeugd en de analoog georiënteerde ouderen zicht- en voelbaar was, duurde het nog vijf kwartier voordat we te elfder ure weer voet aan vaste bodem bij de Windmolen zetten. In een gezamenlijke inspanning werd de bus in recordtijd ontruimd en ging een ieder zijns of haars weegs. PR bracht het overdag geleerde nog even in de praktijk met het wachten totdat zijn eega hem kwam halen om thuis achter haar gebeide broek op weg te kruipen naar een nieuwe werkweek.

Al met al een gezellige reis met een vermakelijk optreden, waarbij de reuzen meestal de zelfde kant op stonden en gingen, gelukkig buienradar, op een enkele spetter na, zijn voorspellende gelijk niet kreeg en we op de terugweg ervaren hebben hoe de Belgen met blokrijden de filevertraging beperken.

Dank aan het korps dat op het laatste moment zijn water optrok, de ouders en liefhebbende partners voor het ID nabrengen en hun geduld, William voor bus en optreden, de chauffeur voor de veilige reis, John voor zijn meesterkijk vakmanschap, Henk voor zijn solo, de organisatie en het publiek in Woumen voor de gastvrijheid en warme waardering en onszelf met een reuze compliment. Een speciaal dank je wel aan Wim en Hanneke voor het in goede banen begeleiden en de steun van onze supporters.

Door en met dit alles heb ik het in ieder geval reuze naar mijn zin gehad. Op naar de volgende megaklus..!

Voor een videocompilatie van dit optreden klik je hier.
Voor de foto’s klik je hier.

PR